Posted on by

Spanish review for new album Boo Boo Davis

Historias del Blues

El intérprete de armónica Boo Boo Davis es uno de los actuales músicos de blues que, probablemente, es de los más cercanos a las leyendas. Creció en Mississippi y por su casa pasaron artistas como John Lee Hooker y Elmore James, a quienes su padre acompañó en el escenario. “Tree Man” es el quinto disco de Davis para Black And Tan Records, una producción llena de vida, alegría, minimalismo y crudeza en sus canciones, dejando la sensación del mejor blues escuchado en esta época pues se nota que fluye por la sangre de quien lo interpreta. Aquí no hay elementos extras que embellezcan los temas, es sonido vivo con lo que se obtuvo de tomas únicas en el estudio de grabación. Encontramos blues estricto, blues lento, blues rápido, sonoridades tan viejas como el blues mismo, diciendo las cosas como son gracias a ese conocimiento que solo da la experiencia. Boo Boo Davis en la armónica, John Gerritse en la batería y Jan Mittendrop en la guitarra tocan sus instrumentos con las uñas sucias, desde el corazón, diciendo “esto es lo que hay”, expresión que se queda corta pues es blues puro.

Posted on by

review Boo Boo Davis in Bluesmagazine.nl

James “Boo Boo” Davis is zo’n doorgewinterde blues man die het hartzeer van de Zuidelijke staten met zich meedraagt. 76 jaar jong en getekend door het leven trekt hij nog fel van leer op de mondharmonica. Zijn stemgeluid draagt de tekenen der jaren, en met zijn kompanen John Gerritse op drums en Jan Mittendorp op gitaar tourt hij ook nu weer door Europa. Boo Boo Davis is er geen man naar om uren in de studio door te brengen, al zijn opnames hebben die feel van “one take, this is what you get”. De afsluiter van deze cd is Im Getting Old en is een nummer zoals elk ander op deze cd, levendig met mondharmonica werk vol vuur. Uit niets blijkt “Im getting old”. Met zijn kompanen laat hij horen nog totaal niet oud te zijn en vol blues vuur te zitten. De cd opent met het op klassieke bluestonen geschreven Dirt Road. Met zijn oude raspende stem maar met een mondharmonica die klikt als pas geboren. De klasse schuilt in het mondharmonica werk. Vervolgens gaan de heren er eens goed voor zitten, op stoom gekomen blazen ze er met Big House By Myself #2 op en top bluesmuziek eruit. Hoewel het trio zonder bas speelt zit er wel een basloopje in; dat in Stay Out All Night Long door Boo Boo wordt ingevuld met een gehuil die doet denken aan de Amerikaanse prairies. Vol passie en vol vuur knalt Boo Boo Davis er met She Won’t Call Me On The Telephone er een straffe shuffle uit met harmonicawerk waarvan je denkt, waar haalt hij de adem vandaan. Na twee wat mindere tracks komt er een sterke fase op deze cd. Het drieluik met de titeltrack Tree Man, What The Blues Is All About, en het meeslepende Chocolate, vette loom meeslepende blues van een man die in zijn laatste song zingt ” I`m getting old”, maar daar is nog niets van te merken. Klasse bluesplaat.

Posted on by

UK review for new Boo Boo Davis release

They say that you can’t go far wrong with an old bluesman and it is equally true that an old bluesman can’t go far wrong and Boo Boo Davis duly doesn’t go far wrong with his latest album “Tree Man”. The album resonates with years of telling it like it is but without ever suggesting that his enthusiasm for the task in hand is on the wane. The songs are, as you might expect, traditional in aspect and content yet they don’t ever sound like they have been released from the prison that is time. Part of the reason for that might well be the raw nature of the recording. Without the polish of the computer to render everything perfect, it is up to the musicians present to set the groove and the tone with the groove here being your genuine steam train that it is isn’t going to stop anywhere else than at its allotted stations and Boo Boo Davis is the driver that gets that train going no matter how steep the incline. Blues fans know what they want and “Tree Man” is the kind of album that they will want. Boo Boo Davis might well stay within the lines of the old time blues genre, yet he manages, through sheer energy, to keep it all sounding fresh and that is both commendable and unusual these days. Best song on the album? The frenetic “She won’t Call Me On The Telephone”.