A veces las cosas no son como deberían ser. El tema daría para más de una editorial. De hecho no son pocas las leídas acerca de la cuestión. Nos referimos a la escasa repercusión que tienen algunos artistas, y que se refleja en la asistencia a sus conciertos y que, en ocasiones como esta es inversamente proporcional al talento que poseen. El pasado jueves nos acercamos a la sala Tempo Club a ver a uno de los pocos genuinos bluesmen aún con vida. Boo Boo Davis. Descorazonador fue descubrir que apenas una treintena de personas acudieron a la cita. Podríamos achacarlo a la infinidad de posibilidades que se juntan cada noche en la capital del reino, en la difícil tarea de la promoción, o al oráculo de Delfos. La cuestión de fondo quizás sea que la cultura del entretenimiento se ha impuesto y ha doblegado a la cultura de la música. De cualquier modo, ver a uno de los pocos supervivientes que puede contar que aprendió a cantar y tocar su harmónica en el mismo Delta del Mississippi, mientras él mismo cuenta que trabajaba en los campos de algodón, no es algo que se deba dejar pasar de largo si es posible acudir a la cita. Y ahí estaba Davis, con sus 74 años a las espaldas, renqueante en sus pasos, amarrado a su micrófono y a su poco más de media docena de harmónicas. Para darle soporte, un batería y un notable guitarrista que era capaz de amalgamar bajo y guitarra en un solo instrumento, consiguiendo el empaque preciso para que Davis se preocupara de hacer lo que mejor sabe, sacar de dentro de sí el aliento del blues. Sentado en una butaca, que abandonó apenas un par de veces para salir al medio del escenario llevado por la euforia de los temas, debajo de su gorra, convenientemente calada y ladeada para que su rostro se mantuviera en la penumbra, este bluesman fue desgranando el repertorio que esta noche nos ofrecía. Muy agradecido con el público, y con un tal Dave, al que agradecía también al término de cada tema, nos contó alguna anécdota de su trayectoria y nos ofreció una velada de blues para la memoria. El repertorio escogido transitaba por el blues más clásico, pinceladas de bluegrass, blues rock, y algunos temas con bases mas funk, que en conjunto hicieron que la hora y algo que estuvo encima del escenario fuera amena, energética y entretenida. Una batería a pelo, una guitarra con un ampli de bajo y otro de guitarra para dar juego a la habilidad del guitarrista, un pequeño ampli para la poco más de media docena de harmónicas, y un micrófono para que Boo Boo Davis nos ofreciera una verdadera clase maestra de interpretación. Sus letanías y relatos acerca de la vida y sus vicisitudes salían de su harmónica y su garganta mientras el personal no dejaba de moverse. Realmente era dificil no hacerlo ante la energía que ransmitía el bluesman. Incluso cuando dieron por terminado su espectáculo, ante la petición de los asistentes, se arrancaron con un tema extra, tras lo cual, practicamente acabaron con las existencias de los discos que traían, firmaron las copias, y se hicieron fotos con todo aquel que lo pidió. Una verdadera lástima que este tipo de propuestas no tengan la repercusión de público que realmente merecen. Por nuestra parte, no podíamos permitirnos perdernos la cita con uno de los artistas más honesto y limpio que hemos tenido el placer de escuchar desde hace mucho, mucho tiempo. Boo Boo Davis es un grande. Así lo certificó sobre las tablas.
ElectroBluesSociety live in Verden
Im neuen „Mais 12“, gab es von der „ElectroBluesSociety“ jede Menge intelligent genutzte Soundtechnik, die immer wieder Staunen machte und einen dichten, mal raffiniert verfremdeten und mal orchestral vervielfältigten Blues erzeugte.
Boo Boo Davis live review / Passau (Germany) last week
Wow – so wenig braucht es, um Delta-Blues in maximaler Intensität zu spielen, denkt man zu Beginn des Konzerts, auf das Bluesfans schon lange hingefiebert haben. Als einer der letzten Überlebenden der Ursprünge des Mississippi-Blues wird der 73-jährige Boo Boo Davis angekündigt. Und auch die Niederlande bringen Deltafeeling hervor, wie Blues-Gitarrist Jan Mittendorp und Schlagzeuger John Gerritse beweisen. Mittendorp ist ein Meister des Grooves, beherrscht in stoischer Gelassenheit markige Bassläufe, zwischen die er melodische Akkorde setzt. Jede Nummer erhält ein um wenige Maschen abgeändertes Bassmuster, für Boo Boo Davis stets das genau Richtige. Davis verbindet Gesang und Harmonikaspiel reibungslos und geschickt Akzente setzend. Seine Stimme bietet er in zwei Lagen an, mal gepresst, mal unverhohlen klagend. Auch die lautere Variante behält durchwegs einen geerdeten Grundton. Ohne je am Mississippi-Delta gewesen zu sein, wo Davis aufgewachsen ist, glaubt man: So singt nur, wer von dort kommt. Nach jedem Stück dankt Davis erst dem Publikum, dann – gen Himmel schauend – “Dave”, seinem guten Geist . . .
UK review for new Doug MacLeod release
here is review by Norman Darwen published in BLUES IN THE SOUTH / May 2016
Singer and guitarist DougMacLeod is one of those rare artists, a blues revivalist who also appeals to the purists. If that seems rather unusual, all is explained within the first few seconds of the opening track, as Doug conjures up the spirit of the great John Lee Hooker with both his guitar work and vocals – later on, on ‘Home Cookin’’, he shows off his Lightnin’ Hopkins licks, though there is no sense that Doug is doing this by rote. He has an authentic approach, one that seems true to the spirit of the deep blues. He learned directly from many of the greats – and some of the great unknowns. Wikipedia categorises him as “the storytelling bluesman”, which certainly fits well, as this performance reveals, Doug successfully integrating his stories of his early influences and experiences into his songs. His guitar sound is loud, driving, down-home and rough, his voice strong and expressive, and his songs seemingly personal and always fascinating – Doug does his own songs, though here he also performs a fourteen minutes long, heavily reworked version of Bukka White’s ‘New Panama Limited’. The material on this CD originally saw light of day on a long unavailable limited edition DVD release of a 2006 concert, and this audio only release presents eleven songs from two shows. This one is indeed for all the blues lovers in the house. A real treat!
another review from Boo Boo Davis in Gent (Belgium)
Blueslegende Boo Boo Davis kan het nog steeds en betovert Gentse Missy Sippy
Samen met de vele andere katoenplukkers zong hij luidkeels tijdens de zware arbeid, om zo de tijd te doden. Gisteren stond de Amerikaanse bluescoryfee James Boo Boo Davis in een iets andere setting: de Missy Sippy Blues & Roots Club in hartje Gent. Opnieuw hard labeur, dat wel, maar deze keer maakte ‘Boo Boo’ enkel de handen vuil aan zijn mondharmonica. En dat deed hij met verve. Ook de babbel achteraf stond helemaal in het teken van ‘zijn blues’.
Hard leven in de Mississippi Delta
De gelijkenissen tussen het leven van Boo Boo Davis en de naam Missy Sippy Blues & Roots Club in Gent zijn opvallend raak. Boo Boo, mogelijk de grondlegger van de rasechte blues, leed vroeger een hard leven in de Mississippi Delta, toen een van de rijkste katoenregio’s in het zuiden. Daar leerde hij de blues kennen en die heeft hij ook nooit meer opgegeven. Verder gaat het leeuwendeel van zijn nummers over de verafgoding van het bluesgenre en over zijn roots.
Mississippi is zijn heimat, blues is zíjn genre.
Het enthousiasme dat de toeschouwers gisteren in het gezellige bluescafé met zich meedroegen, wakkerde Boo Boo enkel nog wat aan: Blues is niet dood! En dat liet Boo Boo al vanaf het begin duidelijk merken. Na zijn aankondiging door de trotse zaakvoerster Marie Follebout, die hem omschreef als ‘de echte Mississippi-overlever’, galmde zijn stem door de zaal met de woorden “Laten we wat Boo Boo blues spelen!”, wat logischerwijs warm werd onthaald door de uitgelaten meute. Die uitspraak vormde dan al de aanhef tot wat een prachtige avond zou worden. Boo Boo speelde natuurlijk oude bluesnummers, maar toch ook een paar nieuwere. Zo speelde hij enkele nummers van Oldskool, zijn meest recente plaat die je achteraf ook kon kopen in het café. In een van zijn nummers zingt hij dat er geen tijd was om naar school te gaan. Boo Boo mag dan wel analfabeet zijn, hij compenseert dat door zijn instrumenten op eminente wijze te laten spreken. Ook gisteren kon iedereen dat bevestigen. Boo Boo vertoefde heel het optreden op een ijzeren stoel met daarop een gevouwen mat, droeg een pet tot over zijn ogen en goochelde doorheen het optreden met verschillende mondharmonica’s. Na verloop van tijd kon je dan ook aan zijn fonkelende ogen -die hij meestal wel onder zijn pet schuil hield- zien dat hij zich best wel vermaakte, wat hij later ook effectief verkondigde aan het geanimeerde publiek. Maar het einde naderde toen Boo Boo na bijna twee uur te spelen over bedtijd begon. Na het bisnummer wou het publiek nog meer, maar Boo Boo hield het been stijf: “Neen, ik moet nu echt wel gaan slapen.”
“Een leven zonder blues, dat bestaat niet”
Achteraf vertelde hij in onze babbel onder meer over Dave. Die naam vormde zowat de leidraad doorheen zijn show. Bijna elk nummer sloot hij af met de woorden “Dank u iedereen, dank u Dave”, daarbij naar boven wijzend. Zo vertelde hij dat Dave zijn Jezus is. “Waarom Dave? Omdat ik hem de hand heb geschud en hij me zei dat ik Dave mocht zeggen. Hij is een mens van vlees en bloed.”
Op de vraag wat hij zou doen zonder de blues, had Boo Boo meteen een overtuigend antwoord klaar. “Dan zou ik nog steeds doen wat ik nu doe. Ik zou toch gewoon de blues opnemen in mijn leven. Want een leven zonder blues, dat bestaat gewoon niet.” Wel beseft Boo Boo dat alles doorheen de tijd is veranderd en dat de mensen vandaag de dag de echte blues niet meer ervaren. “Wie nooit naar de kerk is geweest, kent gewoon niets van blues. Daar begint het allemaal”, vertelt Boo Boo. “Het komt allemaal voort uit je hart, daar voel je het pas echt. Maar de wereld is veranderd. Zo een gevoel ervaren de mensen niet meer, zeker niet op het vlak van blues.” Toen Boo Boo luisterde naar de vraag of hij een verschil merkt tussen de blues uit zijn jeugd en die van nu, was hij kort en bondig. “De blues komt altijd regelrecht van hier”, drukkend met zijn hand op het hart. “En ook een beetje hieruit”, waarna hij al lachend over zijn buik wreef. Na meer dan een half decennium staat Boo Boo Davis nog steeds garant voor alles wat een echte bluesacrobaat typeert: rauw tot op het bot en een virtuoos met de mondharmonica. De Missy Sippy Blues & Roots Club in het Gentse Klein Turkije kon met de glimlach onder de wol kruipen, net als Boo Boo.
review concert Boo Boo Davis in Gent (B)
published by Het Nieuwsblad / picture Steven Hendrix
72-jarige Boo Boo Davis verrast Missy Sippy twee uur lang met oude blues
“Ik heb niemand nodig om mij te zeggen hoe ik mijn leven moet leiden”. Deze zin uit één van de songs van Boo Boo Davis vat wellicht het beste samen waar het voor de 72-jarige blueszanger en zoon van een katoenplukker uit de Missisippi Delta om gaat. Dinsdagavond speelde hij in de blues- en rootsclub Missy Sippy in Klein Turklje een concert van bijna twee uur. Zittend op ijzeren stoeltje, geplooid tapijt onder het achterste, pet op, en een vijftal mondharmonica’s bij de hand. “Ik ga wat ouderwetse blues spelen, en ik ga ook wat Boo Boo Davis blues spelen”, zo klonk het, al moest er niet veel verschil gezocht worden tussen die twee soorten blues. Continue reading review concert Boo Boo Davis in Gent (B)
review Boo Boo Davis @ Sighisoara Blues Festival
în viaţă care au luat parte la naşterea blues-ului autentic: Boo Boo Davis. Un muzician modest care, aşa cum ne-a povestit chiar el printre interludiile de muzicuţă şi versurile pline de suflet de Mississippi, cel mai mult mulţumeşte inimii sale care după o viaţă dură încă îipermite să facă ce iubeşte: să–şi cânte blues-ul şi viaţa („Thank you, Dave.”). Blues-ul de pe maluloriginilor te transpunea instant în lumea lor, în anii ’50, pe câmpurile de bumbac, unde lua naştere o latură a blues-ului dedicată inimii şi tăriei sufleteşti („Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Down”). La cei 72 de ani ai săi, Boo Boo Davis îşi trăieşte fiecare clipă simţind şi iubind blues-ul, iar asta se vede şi se simte din toate încheieturile. Solo-urile sale de muzicuţă vrăjeau şi te izolau de grijile mondenului, în timp ce îţi transmiteau putere. Concertul band-ului lui Davis şi trăirile sale îţioferea o înţelegere mai bună a spiritului şi rostului blues-ului.
You must be logged in to post a comment.