James “Boo Boo” Davis is zo’n doorgewinterde blues man die het hartzeer van de Zuidelijke staten met zich meedraagt. 76 jaar jong en getekend door het leven trekt hij nog fel van leer op de mondharmonica. Zijn stemgeluid draagt de tekenen der jaren, en met zijn kompanen John Gerritse op drums en Jan Mittendorp op gitaar tourt hij ook nu weer door Europa. Boo Boo Davis is er geen man naar om uren in de studio door te brengen, al zijn opnames hebben die feel van “one take, this is what you get”. De afsluiter van deze cd is Im Getting Old en is een nummer zoals elk ander op deze cd, levendig met mondharmonica werk vol vuur. Uit niets blijkt “Im getting old”. Met zijn kompanen laat hij horen nog totaal niet oud te zijn en vol blues vuur te zitten. De cd opent met het op klassieke bluestonen geschreven Dirt Road. Met zijn oude raspende stem maar met een mondharmonica die klikt als pas geboren. De klasse schuilt in het mondharmonica werk. Vervolgens gaan de heren er eens goed voor zitten, op stoom gekomen blazen ze er met Big House By Myself #2 op en top bluesmuziek eruit. Hoewel het trio zonder bas speelt zit er wel een basloopje in; dat in Stay Out All Night Long door Boo Boo wordt ingevuld met een gehuil die doet denken aan de Amerikaanse prairies. Vol passie en vol vuur knalt Boo Boo Davis er met She Won’t Call Me On The Telephone er een straffe shuffle uit met harmonicawerk waarvan je denkt, waar haalt hij de adem vandaan. Na twee wat mindere tracks komt er een sterke fase op deze cd. Het drieluik met de titeltrack Tree Man, What The Blues Is All About, en het meeslepende Chocolate, vette loom meeslepende blues van een man die in zijn laatste song zingt ” I`m getting old”, maar daar is nog niets van te merken. Klasse bluesplaat.